Nefes...

Nefes nefes deyip duruyorum, nefes'e gitmeliyim, nefes alamıyorum... Bir kaç kere gittim ama içim beni hep daha sık gitmeliyim diye zorluyordu. Nefes'in muhteşem sonuçlarını gerçekten yaşamak gerek, ben geçtiğimiz haftasonu muhteşem bir deneyim yaşadım...

Cumartesi günü Nefes Seansı'nda hocam Ebru ile (dersler soldaki menüde var) teke tek çalıştık. Şanslıydım benden başka kimse yoktu.

O kadar olağanüstü bir çalışma oldu ki Cumartesi günü. Koşa koşa tekrar tekrar gitmek istedim. Geçen sefer bu kadar ciddi bir şeyler yaşamamıştım. Bu kez; Ebru'nun son derece sakin ama ısrarlı irdelemeleri ve şaşkın cevaplamalarım sonunda "kendimi güvende hissedebilmek için kendime hapishaneler yarattığımı" keşfettik birlikte! Yani benim için güvende olmak demek köle olmaktı, hapis olmaktı! Bu çok çok çok büyük bir keşif benim adıma ve yaşamımdaki bir çok olayı çok güzel açıklıyor.

Bu hapishanelerin altında yatan (ya da köleleşmelerin altında yatan) şeyin ise geçmişte çok fazla kız evlat kaybetme (ya da kız olduğum/kız çocuk doğurduğum için hayatımı kaybetme) olduğunu, kız çocukların değersiz sayıldığı zamanlarda öldürülmemek ya da kız evlatlarımın öldürülmemesi için çok fakir olmam gerektiğine inandığımı (çünkü o zaman kızlar köle ya da hizmetçi olarak kullanıldığı için değersiz kabul edilmiyordu) keşfettim. Çünkü çok zengin olduğum her seferinde zorla sevmediğim ama benim gibi zengin bir aileden olan biriyle evlendirilmiş, erkek evlat sahibi olmak için zorlanmış, kız çocuklarım diri diri öldürülmüştü.

Bu öylesine büyük bir idrak oldu ki, hem parayı neden ısrarla ittiğimi, hiç bir zaman elimde tutamadığımı hem nasıl olup da hayatıma sürekli beni kapana kısılmış hissettiren, esir olmuş hissettiren durumları soktuğumu gayet net açıklamış oldum.

Bir kez daha şükrediyorum, bütün kalbimle minnettarım. Her şey olması gereken zamanda oluyor, her şeyi anlamam gereken an geldiğinde bir şekilde uygun durumlar karşıma çıkıyor...
Ben çok şanslı bir insanım... Şükürler olsun.