Değişim Dönüşüm Günlükleri 5

Acıyı durdurmam gerek!
Acı çekmemek için sonu acı bitecek her şeyi de durdurmam gerek! Gerekirse yarısında çekip gitmeliyim.
Acı çekmemek için kendimi sevdiğime inandırmalı ama gerçekten sevmemeliyim, acı çekmemek için kolayca çözülebilecek düğümler atmalıyım, koşulsuzca bağlanmamalıyım.
Gidebilir... Her şey gidebilir...
Acı... Çok acı...

Fark ettim ki acı çekerken o kadar küçükmüşüm ki acıyı çok büyük sanmışım.
Evimizin tavanlarını altı metre yüksekliğinde sanmam gibi.
Ama acı ya da tavanlar değil, ben küçükmüşüm.

Ama artık büyüğüm. Acılar da küçük. Hatta gereksizmiş...

Boş yere mi taktım onca maskeyi, yürüttüm onca taktiği?
Boş yere mi senaryo yazmak için o kadar kafa patlattım?

Ama oyun buydu. Oyun zaten bu değil miydi?
Unutma oyunu.
Maskeyi gerçek sandım.
Rol yapan beni yöneten beni de gerçek sandım...
Küçükken öğrettiler...
Binlerce farklı rol öğrettiler, acıdan kaçmak için, hissetmemek için.
Hem yazdım hem oynadım.

Oysa özün senaryoya ihtiyacı yok ki!
Öz sadece var!
Sadece Ol!

Tamam! Hatırladım...